Hij mag dan al niet de meest bekende naam zijn uit het wereldje van de singer-songwriters, toch kun je moeilijk om de vaststelling heen, dat de man in de loop van de voorbije twee decennia best wel wat sporen nagelaten heeft. Voor zover ik kon nagaan is deze nieuwe plaat de elfde uit zijn oeuvre en dat oeuvre is er eentje, dat gevoed werd en wordt door een leven dat te waar lijkt om mooi te kunnen zijn: hoewel hij in een diep-christelijk gezin in Memphis geboren werd en opgroeide, had hij tegen zijn twintigste al zowat alle facetten van het leven grondig verkend en de gevolgen gedragen van die exploraties: van dank- en drugsverslaving over gokschulden en bankroet tot de foute liefde en het daaruit volgende gedumpt worden, inclusief de onvermijdelijke hartenpijn, die daar het gevolg van was. Dat levert voor een echte liedjesschrijver, zoals Hinson er een is, het nodige materiaal op om zichzelf te uiten en in één moeite rechtop te blijven.

Voor deze nieuwe plaat trok hij naar het Zuiden van Italië, waar hij, onder het toeziend producers-oog van Alessandro Stefana -bekend van zijn werk met PJ Harvey en Vinicio Capossela- en met muzikale steun van strijker Raffaele Tiseo, bekend in zowel de folk- als de klassieke wereld, drummer Zeno De Rossi, met een verleden in jazz en improvisatie en bassist Greg Cohen, bekend van Tom Waits en John Zorn, in vijf dagen tien nieuwe songs inblikte. Die handelen, zoals het betaamt, over alle belangrijke dingen in een mensenleven: Liefde, Verlies en Spijt. De drie gevoelens die, meer dan we soms geneigd zijn te beseffen, de gevoelswereld van menigeen domineren. Opener “Ignore the Days” en het daarop volgende “Carelessly” zijn daar alvast twee treffende illustraties van/ In het eerste gaat het over het lang weg zijn, in het tweede -ruim tintig jaar geleden geschreven, maar nu pas voor het eerst opgenomen- handelt over een abortus, waartoe de toen nog piepjonge Hinson en zijn toenmalig lief beslisten en die tot vandaag een rol speelt in het leven van de diepgelovige zanger.

De plaat mag dan wel slechts een goed half uurtje duren, het is echt wel een goéd half uurtje: zodra je gewend geraakt aan de gruizige, doorleefde stem van Hinson, neemt hij je onverbiddelijk mee op zijn reis door voornamelijk donkere en regenachtige landschappen, die je ondanks alles niet meteen neerslachtig maken. Dat komt dan weer doordat de zanger geregeld humor laat doorsijpelen in zijn teksten en doordat hij niet te beroerd is toe te geven en uit te zingen hoe gelukkig is met vrouw en drie kinderen. Micah P. Hinson is een man die nadenkt over de dingen, zich zorgen maakt over de toenemende ongelijkheid in de wereld, over de manier waarop we onze planeet naar de bliksem helpen en die tegelijk niet te beroerd is om zijn godsdienstige overtuiging, hoe destructief die ook kan zijn, toch in liedjes om te zetten. Luistermuziek voor wie de tijd wil nemen om een inkijk te verwerven in de persoonlijkheid van een kerel, die ik zonder aarzelen “erg boeiend” durf noemen.

(Dani Heyvaert)